چلسی 3 - 3 منچستر یونایتد

تحلیل ساکرنت از بازی چلسی در برابر منچستر یونایتد

منچستر یونایتد، در حالی که با سه گل از چلسی عقب بود، با تساوی 3-3 برابر چلسی، یک بازگشت باور نکردنی ساخت.

یونایتد درحالی به استمفورد بریج آمد که سعی داشت فاصله را با همسایۀ صدر نشینشان در جدول، منچستر سیتی از بین ببرد. اما آنها با دریافت سه گل در 14 دقیقه، در کمین توپخانۀ چلسی گیر افتادند. گل به خودی جانی اونز، با گل خوان ماتا و ضربۀ سر داوید لوئیز همراه شد و به نظر می آمد که شیاطین سرخ کاملا از پا در آمده اند.

با وجود این دو اعلام ضربۀ پنالتی از سوی هاوارد وب، به وین رونی اجازه داد تا فاصله را در بیست دقیقه مانده به پایان بازی به 3-2 کاهش دهد.و پس از آن یار تعویضی، خاویر هرناندز، به کمک یک ضربۀ سر در شش دقیقه مانده به پایان بازی، یک امتیاز را برای یونایتد نجات داد.

چلسی، گری کهیل را در اولین بازیش برای چلسی در لیگ برتر، در عمق دفاع، جانشین جان تری کرده بود. و وظیفۀ او ساکت نگاه داشتن وین رونی بود که به ترکیب یونایتد بازگشته بود. تیم میهمان، با شش تغییر نسبت به بازی قبل به میدان آمده بود. من جمله اشلی یانگ که از مصدومیت بازگشته بود و همچنین مذموم ترین این تغییرات، حضور دخیا در درون دروازه بود.

نیمۀ اول یک رقابت عجیب بود: چلسی اکثراً توپ را در اختیار داشت، اما یونایتد تهدیدهای جدی تری را در حمله نشان میداد. در صحنه ای دنی ولبک مطمئن بود که روی او توسط گری کهیل خطای پنالتی انجام شده است. اما داور بازی، وب، کاملا مطمئن بود که بازیکن چلسی، توپ را زده و اعتراض بازیکنان یونایتد را نپذیرفت. حتی زمین خوردن یانگ در دقایقی قبل از ولبک نیز روی وب تأثیر نگذاشت و او را متقاعد نکرد که روی ولبک پنالتی اعلام کند.

چلسی نه دقیقه پیش از سوت نیمه اول، جلو افتاد. استوریج از صد اورا گذشت و پاس تند و تیز او پس از برخورد به اونز، کمانه کرد و وارد دروازه شد. به سختی میشد گفت که چلسی شایستۀ این برتری بود، اما آنها با یک حمله داشتند این برتری را دوبرابر می کردند. جایی که لحظاتی بعد، ضربۀ استوریج به کف دستان دخیا برخورد کرد.

سر الکس فرگوسن، تیمش را برای نیمۀ دوم زود به میدان فرستاد، و به وضوح مشتاق بود که یک بازگشت سریع ایجاد کند. اما ظرف 5 دقیقه، آنها خودشان را با نتیجۀ 3-0 عقب افتاده دیدند.

ماتا اول گل را به ثمر رساند. 26 ثانیه پس از شروع نیمۀ دوم، از روی سانتر عمقی فرناندو تورس، یک والی (شوت یا ضربه سر ضرب Volley) باشکوه را از دخیا عبور داد، سپس در حالی که یونایتد هنوز از این ضربه گیج بودند، ماتا یک ضربه آزاد را فرستاد که با ضربۀ سر داوید لوئیز، پس از برخورد به فردیناند و انحراف، وارد گوشۀ بالای دروازه شد.

یونایتد هیچ گاه پا پس نکشید، و کور سوی امیدی در دقیقه 57 برای آنها پدیدار گشت. اورا توسط استوریج در محوطه  متوقف شد و رونی این فرصت را پیدا کرد تا از فاصلۀ 12 یاردی و از روی نقطۀ پنالتی، فاصله را کاهش دهد. ده دقیقه بعد یک پنالتی دیگر اعلام شد. اینبار ایوانوویچ، پای ولبک را زد و باز رونی بود که نتیجه را از روی نقطۀ پنالتی 3-2 کرد.

تورس، که در ابتدای این فصل یک فرصت گل را در اولدترافورد به هدر داده بود، این بار نیز در حالی که با دخیا تک تک بود، با مکث زیاد، موقعیت اینکه کار را برای چلسی تمام کند را از دست داد و تیم میزبان بهای سنگینی پرداخت. جایی که هرناندز، به طور دراماتیکی در دقایق آخر، با ضربۀ سر خود بازی را به تساوی کشاند.

همچنان چلسی شانس این را داشت که بازی را ببرد. ماتا یک ضربه آزادِ کات دار را به گوشۀ بالای دروازه فرستاد که دخیا با یک کشش بسیار زیبا، مانع ورود توپ به دروازه شد.

بررسی عملکرد بازیکنان از نظر کارشناس سایت باشگاه

داوید دخیا: بالاخره پس از انتظاری طولانی، برای نمایش امروزش شایستۀ تقدیر بود. روی هیچ یک از گلهای چلسی مقصر نبود و با دو واکنش فوق العاده در وقتهای اضافه یک نمایش محکم را ارائه داد که منجر به نجات تک امتیاز برای یونایتد شد. واکنشش برابر ضربۀ آزادِ ماتا خیره کننده بود.

رافائل: بهترین بازیکن یونایتد در نیمۀ اول: اولین نفر که به همۀ توپها میرسید و همواره در مالکیت توپ مؤثر عمل می کرد. ناراحت در زمان تعویض در زمانی که یونایتد در تکاپوی بازگشت به بازی بود: اما میتواند باز هم به خاطر نقش مؤثری که ایفا کرد مغرور باشد.

ریو فردیناند: بی دلیل و بدون منطق در طول بازی توسط تماشاگران تیم میزبان هو می شد. روی گل سوم چلسی که با برخورد به او و تغیرر مسیر وارد دروازه شد، بدشانس بود. اما به ندرت با حمله های چلسی دچار مشکل می شد و از پسشان به خوبی بر می آمد.

جانی اونز: متأسفانه گل اول را به اشتباه وارد دروازۀ یونایتد کرد. اما در ما بقی زمانها، خونسر و محکم نشان داد. در اکثر زمان بازی، به خوبی تورس را مهار کرده بود و بازی خوانی خوبی داشت.

پاتریس اورا: مرد فرانسوی می توانست روی گل اول چلسی بهتر عمل کند و مانع عبور استوریج  شود. اما همواره با حمله به جلو به دنبال جبران بود و نهایتا پنالتی اول را برای یونایتد به ارمغان آورد.

آنتونیو والنسیا: تمام بعد از ظهر را در حال حمله بود، حتی زمانی که بعد از خروج رافائل از زمین، به دفاع راست منتقل شده بود. مرد اکوادروی، تمام روز را با حرکتهای چشم نوازش دوید و همچنین روی گل تساوی بخش چیچاریتو، نقش بزرگی را ایفا کرد.

مایکل کریک: خونسردترین فرد میانۀ میدان برای یونایتد، در حالی که یونایتد به دنبال راهی برای تساوی بود. خیلی به ندرت توپ را از دست داد و همیشه یک گزینۀ پاس کاری برای هم تیمی هایش بود.

رایان گیگز: بار دیگر کامل بازی کرد. به خوبی در میانۀ میدان با کاریک هماهنگ بود. این بار پاس آخر را (منظور نویسنده پاس گل است، پاس آخری که قبل از گل به زنندۀ گل داده می شود) نداد، نداد، درست موقعی داد که بسیار مهم بود. آنجا که با یک سانتر بی نقص، گل سوم را برای چیچاریتو ساخت و یک امتیاز به ارمغان آورد.

اشلی یانگ: می توانست در نیمۀ اول یک پنالتی روی او انجام شده باشد. او همواره در سمت چپ مشتاق و امیدوار عمل کرد. در بازی بازگشت از مصدومیتش، خسته به نظر آمد. و در حالی که سرخها به دنبال راهی برای بازگشت به بازی بودند، جای خود را به چیچاریتو داد.

وین رونی: دو نیمۀ متفاوت برای برگ برندۀ یونایتد (Talisman). آرام و ناهماهنگ در نیمۀ اول. اما قطعا ایفا کنندۀ نقشی مرکزی در بازگشت یونایتد به بازی در نیمۀ دوم. از دست دادنهای پنالتی های اخیرش ر با یک جفت پنالتی عالی در این بازی به دست فراموشی سپرد.

دنی ولبک: حرکات و دویدنهای عالی. و خیلی بدشانس بود که یکی از حرکات خوبش بدون جریمه توسط کهیل سد شد. پیش از آن که در اواخر بازی از میدان خارج شود، خیلی دفاع چلسی را به درد سر انداخت.

تعویضی ها:

چیچاریتو: بار دیگر بلای جان چلسی شد. آبی ها هیچ گاه نتوانستند از پس سرعت او بربیایند و با گل تساوی بخش حیاتی، نقشی مؤثر ایفا کرد.

پل اسکولز:بی بدیل. با بازی کردن نقشی کلیدی در میانۀ یونایتد، به اعتبار بخشیدن به بازگشتش ادامه می دهد. توپ را به گردش در می آورد و با زهر خاص بازی خودش، به دنبال راهی به سمت حمله بود.

جی-سونگ پارک: به بازی آمد تا پس از نیمۀ دوم نفس گیر برای یونایتد، بازی را آرام به انتها برساند.