مشت هاي دخئا

مهار ضربه آزاد خوان ماتا توسط داوید  دخئا  بطور قطع یکی از برترین لحظات این فصل بود. آن عکس العمل بهترین نمایش  دخئا  در مدت کوتاه حضورش در آنگلستان بوده است، عکس العملی که به این زودی ها از یاد نمی رود. اما اولین فصل حضورش به این سادگی ها هم نبود.

فشار، انتظارات زیاد، ترکیب چرخشی، چهار مدافع ناسازگار و میل رسانه های انگلیسی برای نقد تند گلرجوان خارجی بطور قطع به او کمک نکرد و کار  دخئا  برای راضی کردن افرادی که از او بعنوان یک خرید ناموفق یاد می کردند، را بسیار سخت کرد. همه ما باید صبر می کردیم تا نظر مثبت افراد را راجع به جوان اسپانیایی بشنویم . 

وقتی ادوین وندرسار بازنشسته شد، فقط یک احمق میتوانست فکر که که منچستر یونایتد از دست دادن یکی از بهترین دروازه بانان تاریخ فوتبال را احساس نکند. همه ما می دانستیم که توماس کوژاک هیچ شانسی برای شماره یک شدن نداشت و از آندرس لیندگارد نیز چیزی بجز یک جانشین خوب بودن انتظار نداشتیم؛ پس سرالکس فرگوسن باید یک دروازه بان در فصل نقل و انتقالات پیدا می کرد. اسامی زیادی از سوی رسانه ها اعلام شد؛ مثل ایگور آکنفیف، هوگو لوریس و یا رنه آدلر. اما سریعا مشخص شد که گزینه مورد نظر فرگوسن یا مانوئل نوئر شالکه خواهد بود یا داوید  دخئا  اتلتیکو. هردو جوان بودند و در میادین مختلف اروپایی تجربه هایی داشتند. نوئر گفت که فقصد ترک آلمان را ندارد و بخاطر همین با بایرن مونیخ قرارداد امضا کرد اما دخئا  از تجربه یک ماجراجویی جدید لذت فراوانی می برد.

طی ماه اول حضور  دخئا  در منچستر یونایتد، هواداران (به جز عده ای اندک) از او حمایت بی نظیری کردند – بر خلاف کاری که رسانه های انگلیسی انجام می دادند. فکر می کردم بعداز پایان مدت حضور شش ساله بسیار درخشان وندرسار هواداران به سختی از یک دروازه بان 20 ساله حمایت کنند. اما کسانی که برای بیان عقیده شان در فوتبال به آنها پول داده می شد، فاکتور های مهمی را درباره تازه وارد فراموش کردند. داوید  دخئا  در آن زمان اصلا انگلیسی نمی دانست و داشت خودرا با سبک فوتبالی جدید در یک کشور جدید وفق می داد. انجام این کار برای یک بازیکن 20 ساله بسیار سخت است.

بعداز اولین بازی رسمیش می توانستم نظر افراد را متوجه بشم، که تازه وارد ، به سادگی، خوب نیست. میک دنیس، نویسنده دیلی اکسپرس، نوشت :" او داوید  دخئا  کوئینتانا صدا زده می شود. اما تلاش نکنید تا اسم کاملش را حفظ کنید. یک خرید جدید در راه خواهد بود. حتما این اتفاق می افتد." واقعا مضحک است. این مطلب بعداز دومین بازی  دخئا  نوشته شده بود. بطور قطع دنیس نوستراداموس نیست. میخواندم که تجربه کمتری نسبت به آندرس لیندگارد دارد و اصلا نمیتوانستم با این گفته موافقت کنم. قبل از اینکه لیندگارد با منچستر یونایتد قرارداد امضا کند، او برای کولدینگ (تیم دسته دومی دانمارک) 10 بازی، برای اودنزه 8 بازی و برای Aalesund توانست 63 بازی انجام داده بود و این اصلا آمار جالبی برای یک دروازه بان 27 ساله که فقط 2 فصل بعنوان انتخاب اول مطرح شده بود، نبود. در مقابل،  دخئا  برای اتلتیکو مادرید 84 بازی انجام داده بود و در سه فینال حاظر شده بود – کوپا دل ری ( شکست به سویا)، لیگ اروپا (پیروزی در برابر فولهام) و سوپر کاپ اروپا (پیروزی در برابر اینتر).

یک آمار خوب و دستاوردی جالب برای یک بازیکن جوان و بی تجربه. در بیست سالگی او آماده بود که در یونایتد به یک اسطوره تبدیل شود، بیشتر دروازه بانان با چنین سن و سال فقط می توانستند رویای حضور در چنین موقعیتی را داشته باشند. وندرسار در بیست سالگی به تازگی به تیم اول آژاکس راه یافته بود و پیتر اشمایکل بیست ساله بعنوان یک نظافتچی در خانه افراد پیر کار می کرد!

برایم واقعا لذتبخش بود که نظر روزنامه نگار ها را درمورد  دخئا  می خواندم. پاتریک بارکلی ، رئیس بخش خبری فوتبال روزنامه تایمز گفت :" این دروازه بان مثل ژله است. خرید دروازه بان از اسپانیا یک ریسک بسیار بزرگ است و فرگوسن باید این را می دانست.  دخئا  یک هیلاریو گومز است بدون قابلیت شوتگیری. در انتظار بازی یونایتد با استوک هستم."  دخئا  فقط یک بار در برابر استوک ظاهر شد، چون در بازی برگشت بیمار بود و بن آموس فرصت کرد که اولین بازیش در لیگ برتر را انجام دهد. در سپتامبر، منچستر یونایتد در برابر استوک به تساوی رسید –  دخئا  و نانی در صدر فهرست برترین بازیکنان زمین اسکای اسپورت بودند و مطمئنم که پاتریک بارکلی عکس العمل های عالی جوان اسپانیایی، مخصوص عکس العملش در برابر شوت اندی ویلکینسون، را بیاد خواهد داشت.