زندگينامه ديويد بكهام به قلم خودش

روزی را به یاد می آورم که برای تیم والتهام فارست بازی کرده بودم.در آن زمان 11 سال داشتم پدرم به دلیل گرفتاری نیامده بود و فقط مادرم همراهم بود.پس از اتمام بازی به سمت ماشین رفتم وقتی سوار شدم متوجه اشک در چشمان مادرم شدم.

_ خیلی شانس آوردی که بازی خوبی انجام دادی. 

_ درسته، بازی خوبی بود، اما چرا شانس؟ 
خب مردی که اونجا ایستاده می بینی، او مسئول استعدادیابی منچستر است.او آمده بود که بازی تو را ببیند.

 
هنوز خوشحالی و هیجان آن لحظه را بخاطر دارم.باورش برایم مشکل بود و اشک شوق از چشمانم جاری شد.آن مرد مالکوم فیجن نام داشت و به منزلمان آمد و با خانواده ام صحبت کرد پس از چند روز با اتومبیل فورد سیرای قهوه ای رنگش مرا به منچستر برد.من مدیون مالکوم هستم او مرا به منچستر برد و تا زمانی که جایگاهم را در این باشگاه بیابم، مراقبم بود. در یک هفته ای که آنجا ماندم مرتبآ فوتبال بازی می کردم. 

شبی تلفن به صدا در آمد.پدر حالتی از ناباوری داشت.انگار در رویا بود.الکس فرگوسن در آن سمت خط تلفن بود.او گفته بود که از دیدن بازی من لذت برده و به این سبک بازی نیاز دارند.در ده سالگی در مدرسه فوتبال بابی چارلتون شرکت کردم که هزینه آنرا پدربزرگم تقبل کرده بود، نوعی مدرسه فوتبال شبانه روزی بود با جوانانی از سرتاسر دنیا. 

روز ثبت نام به زمین قدیمی منچستر به نام کلیف رفتیم تا اولین دوره رقابتهای انتخابی در سالن سرپوشیده را انجام دهیم این مراحل شامل کار با توپ، شوت و پاسهای کوتاه بود.از تمام بجه ها سبقت گرفته بودم که برای صرف ناهار تمرین را متوقف کردند.بخش دوم تمرین در زمین چمن ورزشگاه اولدترافورد انجام می شد.مضطرب بودم چون از دو روز قبل غذای کافی و مناسب نخورده بودم.پدر و مادرم نیز حضور داشتند.آن روز بعد ازظهر تیم منچستر با تاتنهام مسابقه داشت و در ورزشگاه حدود چهل هزار تماشاگر حضور داشتند.با اعلام اسامی ما از بلندگو تمرین ما شروع شد مرا به عنوان طرفدار منچستر معرفی کردند و بنابراین هواداران تاتنهامی که فکر می کردند من نیز جزو آنها هستم برایم هو کشیدند سرانجام پس از پایان تمرین و اعلام پذیرش من در گزینش همه حضار مرا تشویق کردند. 

انتظار رفتن به بارسلونا برایم سخت بود زیرا تری ونبلز مربی بارسلونا و مارک هیوز و گری لینه کر از بازیکنان این تیم بودند.من به همراه دو تن از بازیکنان دیگر و ری وهلان از مدرسه فوتبال بابی چارلتون به آنجا رفتیم. 

محل اقامتمان مجاور زمین تمرین بود.تمام این بازی و حتی حوادث جانبی آن تجربه ای بسیار جالب برایم بود.باشگاه بارسلونا بسیار عالی بود مجهز و با امکانات تمرینی عالی.بازیکنان همراه من 16 تا 17 ساله بودند و روابطمان نیز دوستانه بود. 

هنوز آن روزها و بازی مارک و گری را به خاطر دارم البته با تری ونبلز عکسی گرفتیم. روزهای بسیار خوبی بود من با تیم تاتنهام تمرین می کردم و تیم منچستر نیز خواهانم بود.در بعضی مواقع مالکوم مرا به منچستر می برد و با تیم همراه می شدم. 

 

یک بار نیز در بازی منچستر با وستهم مرا همراه خودشان بردند و به من یک دست گرمکن ورزشی تیم منچستر را دادند حتی قبل از بازی به همراه بازیکنان خودم را گرم کردم و بعد تصویر خودم را نیز در تلویزیون دیدم.

 

منچستر به شدت خواهان من بود و رفتار آنها با من خیلی خوب بود.یادم هست که موهایم را به سبک گوردون استارکان چتری کوتاه می کردم.روز بازی تیم منچستر با وستهم همراه تیم بودم و به او یک شیشه ژل موی سر هدیه دادم،فکر کنم کمی ناراحت شد.هنگامی که تیم منچستر به لندن آمد مرا به همراه والدینم به صرف شام دعوت کردند و به من یک دست کت و شلوار شیک با دوخت مرغوب هدیه دادند و من نیز به سرالکس فرگوسن قلمی هدیه دادم که گفت: (( ممنونم دیوید، این قلم را برای امضای قراردادت با منچستر پیش خودم نگه می دارم.))
با اینکه پدرم علاقه زیادی به منچستر داشت اما این تمایل را کتمان می کرد تا من در تصمیم قراردادم آزادانه تصمیم بگیرم و خودم نیز به سمت منچستر متمایل بودم. 

 

پس از آن با مربی تاتنهام،تری ونبلز، ملاقاتی داشتیم.او حتی مرا بخاطر هم نمی آورد! اما با هم در بارسلونا عکس گرفته بودیم! با اینکه 2 سال در تاتنهام تمرین کرده بودم اما مربی باشگاه فراموشم کرده بود اما الکس فرگوسن اینطور نبود او حتی جزئیات شخصیتی و خانواده های بازیکنان را هم می شناخت.تاتنهام پیشنهاد فریبنده ای با اعتبار 6 سال به من داد دو سال آموزشی، دو سال برای تیم نوجوانان و جوانان و دو سال به عنوان بازیکن حرفه ای. وقتی نوبت به تصمیم گیری رسید پدرم دخالتی نکرد و من اجازه فکر کردن گرفتم اما پس از آن تصمیم خود را گرفتم، فقط منچستر! 

 

مادرم نیز تمایلش را برای ملحق شدن من به تاتنهام انکار می کرد او بخاطر پدر خودش که طرفدار پروپا قرص تاتنهام بود علاقه زیادی به این تیم داشت. 
درباره این مساله خیلی صحیت کردیم و بالاخره به این نتیجه رسیدیم که اگر منچستر هم چنین قراردادی ببندد من موافقت خواهم کرد در غیر اینصورت با تاتنهام قرارداد می بستم.تازه آنروز 13 ساله شده بودم که در دیداری خانگی الکس فرگوسن به استقبال ما آمد او مرا بخوبی می شناخت.آنروز کروات مخصوص باشگاه که رنگ قرمزی داشت را هدیه گرفتم و برایم کیک تولدی نیز تدارک دیدند. 

ساعت 5:30 عصر به دفتر لس کرشاو مربی جوانان منچستر رفتیم و از من تقاضای امضای قرارداد کردند.3 قرارداد 2 ساله معادل 6 سال، همان چیزی که من می خواستم و من نیز تمایلم را برای امضا قرارداد اظهار کردم.در آنروز قشنگ ترین جملات 10 سال اخیر عموم را شنیدم!

 

از خانه تا خانه

 

با اینکه پدرم طرفدار سرسخت منچستریونایتد بود بارها و بارها به من گفته بود که در تصمیم گیری آزاد هستم اما مطمئنم با بستن قرارداد با منچستر او نیز به اندازه من خوشحال و هیجان زده بود.مادرم گریه می کرد چون می دانست که ملحق شدن من به منچستر به معنای دوری از خانه است.

 

در زمانی که به شروع دوره تمرین من باقی مانده بود مادرم مدام گریه می کرد.من همیشه طوری زندگی می کردم که پدر و مادرم را از خود ناامید نکنم نمی خواستم برای آرزوهای آنها زندگی کنم اما با بکارگیری آرزوهای شخصی خودم از آنچه آنها در وجودم گذاشته بودند برای خود نقطه آغازینی طراحی کردم من بر اساس معیارهایی رشد می کردم که آنها در من به ودیعه گذاشته بودند.

 

هیچ روزی به یاد ماندنی تر از روز امضای قراردادم با منچستر نبود من با کت اسپرت و کروات باشگاه منچستر شبیه بازیکنان منچستر شده بودم یا حداقل شخصی از چینگ فورد که بسوی منچستری شدن پیش می رفت.در راهرو من و پدرم کاپیتان منچستر، برایان رابسون را دیدیم.ما ساعتها به تماشای فیلم های ویدئویی بازیهای او نشسته بودیم و پدرم شجاعت، تعهد، انرژی و بصیرت او را به من یادآوری می کرد، او قهرمان اسطوره ای ما بود.

 

من قبلاً برایان را ملاقات کرده بودم اما این بار رئیس مرا به عنوان جدیدترین عضو گروه به او معرفی کرد و او نیز اظهار داشت: (( دیوید تبریک می گویم، هرچند خودت جداً متوجه خواهی شد که بهترین کار را کرده ای.)) آنروز شادترین روز زندگی من بود.

 

بعد متوجه شدم که قراردادم در اولدترافورد نمی توانست 6 ساله باشد چرا که از نظر قانون یک پسر بچه مدرسه ای نمی توانست قرارداد حرفه ای امضاء کند اما منچستر به من این قول را داده بود که پس از اتمام دوره 4 ساله ام، در حالی که اکنون 13 سال داشتم، قرارداد 4سال و نیم دیگری با من ببندد.و من نیز فکر می کنم که این ترس و عدم اطمینان بسیار مفید است چرا که اگر تصور می کردم بازیکن منچستر شده ام از جاه طلبی هایم می کاستم یا تلاشم را کم می کردم.روز امضای قراردادم با روز شروع تمرین کاملآ متفاوت بود تمرین واقعی و چالش زندگی من در آن روز شروع شد.

 

می دانستم که در شراسط خوبی هستم، حتی قبل از امضای قراردادم می دانستم که به یک خانوتده ملحق خواهم شد.آنها واقعاً انسانهای خوبی بودند.منظورم البته فقط رئیس و بازیکنان نیست بلکه حتی مسئول بخش پذیرش کت فیپس که همیشه پشت میزش نشسته بود و با محبت و بوسه کوچکی بر صورتم برنامه تمرینها را در اختیارم قرار می داد، و بعدها در پاسخگویی نامه هایم نیز کمکم می کرد او بخشی از باشگاه منچستریونایتد است.

 

 

هر زمان که برای انجام تمرین یا همراهی مسابقه ای به منچستر می آمدم کانی براون و جو از من مراقبت می کردند و حتی پدر و مادرم ر ابه غذا دعوت می کردنمد یا آنها را به دیگران معرفی کرده و اطراف را به آنها نشان می دادند.جو مسئول بخش نوجوانان بود که در تامین هزینه ها و ترتیب انجام سفرها نقش داشت اما باید بگویم این دو برای بازیکنان غیر بومی و خانواده شان فراتر از وظایفشان عمل می کردند.

 

 

  براي ارسال اين مطلبdocteryبا تشكر از كاربر